വെളുക്കാന്‍ തേച്ചത്‌........

(കഥയിലെ യഥാര്‍ത്ഥ നായികാനായകന്‍മാര്‍ ഇന്ത്യയിലെ ഒരു സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ഭീമനും ഒരു കൊടികെട്ടിയ സ്വാകാര്യബാങ്കും ആയതിനാല്‍ മാനനഷ്ടക്കേസുകൊടുക്കൊമോ എന്നു ഭയന്ന്‌ ഈയുള്ളവന്‍ അവയുടെ പേരു വെളിപ്പെടുത്തുന്നില്ലില്ല. സ്വയരക്ഷക്ക്‌ വേണ്ടി മറ്റൊരു വാചകം കൂടി ചേര്‍ക്കുന്നു. ഇതിലെ ഷബീര്‍ ഒഴിച്ചുള്ള കഥാപാത്രങ്ങള്‍ക്ക്‌ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരോ മരിച്ചവരോ ആയ വ്യക്തികളോടോ സ്ഥാപനങ്ങളോടോ ഒരു സാമ്യവുമില്ല. വായിക്കുന്നവര്‍ക്ക്‌ അങ്ങനെയെങ്ങാനും തോന്നിയാല്‍ അത്‌ വെറും യാദൃശ്ചികം മാത്രമാണ്‌. )
രംഗം ഒരു ഷബീറിന്റെ മുറി
ഷബീര്‍ സ്വന്തം കമ്പ്യൂട്ടറിനു മുന്‍പില്‍ ചില ചില്ലറ സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകള്‍ നടത്തുന്നു

എന്താണിത്‌ transaction update ആകുന്നുല്ല.
വീണ്ടും try ചെയ്യുമ്പോഴാണെങ്കില്‍ Network error.
പിന്നെയും try ചെയ്യുകയാണെങ്കില്‍ database error
പിന്നെ athentication error
എങ്ങാണ്ടൂന്ന് തിരിക്കുകയും ചെയ്തു എങ്ങാണ്ടൊട്ട്‌ എത്തിയുമില്ല എന്നു പറയുന്നതുപോലെ താന്‍ നടത്തിയ Online transaction വഴിയിലെങ്ങാനും കുരുങ്ങിയോ എന്ന്‌ ഷബീര്‍ ഭയന്നു.
ശവങ്ങള്‌.......വല്ല കൊള്ളാവുന്ന സോഫ്റ്റ്‌വെയറും ഉപയോഗിച്ചുകൂടെ..........

കസ്റ്റമര്‍ കെയറിനെ വിളിച്ചുകളയാം

ഹല്ലോ........... dash ബാങ്കല്ലേ?
അതെ dash ബാങ്കാണ്‌.......
അതേ എന്റെ transaction update ആയില്ലല്ലോ.... എന്താണിത്ര താമസം? ക്ഷമിക്കണം സാര്‍ ഇവിടെ software നു ചില തകരാരുകള്
‍എന്നുപറഞ്ഞാലെങ്ങനാ........ഒരു കസ്റ്റമറിന്‌ ഒരു facility provide ചെയുപോല്‍ അതുമര്യാദക്ക്‌ നടത്തിക്കൂടെ.........

ഷബീര്‍ നല്ല ചൂടിയാലിരുന്നു. ബാങ്കിന്റെ അപ്പൂപ്പനേം അമ്മൂമ്മേനേം ഒക്കെ ചീത്ത പറഞ്ഞു കൂട്ടത്തില്‍ കസ്റ്റമര്‍കെയറിലിരിക്കുന്നവന്റെയും.. കസ്റ്റമര്‍ കെയറിലെ പയ്യന്‍ നിന്നു വിയര്‍ത്തു.

എല്ലാം ഒന്നടങ്ങി എന്നു തോന്നിയപ്പോള്‍ അവന്‍ ചോദിച്ചു.
എന്താണു സാറിന്റെ പേര്‌
ഷബീ‍ര്‍
‍എവിടെ വര്‍ക്കുചെയ്യുന്നു...... dash software company
എതാണ്‌ സാര്‍ Domain
banking..
ഏതാണ്‌ product.....
പ്രോഡക്ടിന്റെ പേരു പറഞ്ഞു.
ഒരു ദീര്‍ഘനിസ്വസത്തിനു ശേഷം customer care executive തുടര്‍ന്നു.
എന്റെ സാറെ ആ product തന്നെയാണ്‌ ഞങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുനത്‌. ഞാനൊന്നു ചോദിക്കട്ടെ സാര്‍ , എന്താണി താമസം... ട്രാന്‍സാക്ഷന്‍ അപ്ഡേറ്റാകുന്നില്ലല്ലോ?എത്ര ബഗ്ഗുകളാണിതില്‍.... എത്ര കസ്റ്റമേര്‍സിന്റെ വായില്‍ നിന്ന്‌ ഞങ്ങള്‍ തെറി കേള്‍ക്കണം....... മര്യാദക്കു വര്‍ക്കു ചെയ്യുന്ന ഒരു product provide ചെയ്തു കൂടെ സാര്‍........ മനുഷ്യനെ തെറി കേല്‍പ്പിക്കാന്‍ ഓരോ സോഫ്റ്റ്‌വെയരും കൊണ്ടിറങ്ങിക്കോളും..... കസ്റ്റമര്‍ കെയര്‍ എക്സിക്കുട്ടിവ്‌ പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. താന്‍ വിയര്‍ത്തു തുടങ്ങുന്നു എന്നു മനസ്സിലാക്കിയ ഷബീര്‍ ഫോണ്‍ കട്ട്‌ ചെയ്തു.

Cotton Ball and Match sticks!!!

- This post has been posted after a weekend of investigative journalism in BLore. The final ingredients for the opening story fell in place as people unbeknown to each other opened up to yours truly with gossip about others and a request that it be blogged. These tit bits of information will be inserted into the cover story as applicable. For sensitive readers, discretion is advised.

The previous post by the author talked about the cover story in the first edition of PAASHAANAM. But what it tactfully failed to mention was that it also included a matrimonial section. Rather than calling it a section, it was a single ad titled "Bride wanted". Outrageously hilarious to everyone other than yours truly (in whose name the ad went out), reflections on the same provided the creative spark for this first post. The touchy subject of Campus romance. For readers who are wondering how the title fits in, please convert the title into mallu speak and introspect.

Romances among batch mates that were "hot" and "happening" in college started soon after ragging officially came to a close. The ragging period was officially earmarked for the seniors (who had lost chances within their batches) to court belles in the junior ranks. The innocent guys from the Mens Hostel (the author and the chief editor included) were happless intermediaries. The ladies would accept the messages and would add it to the long pile that they already had. The intermediaries also had to be tactful at playing a double game with the seniors, in trying to pit guys out to court the same ladies, against one another. Mind you, this was at a significant risk of being beaten up by both parties if the cat ever came out of the bag. (if not beaten up, atleast being pulled up by the scruff of the neck...OUCH...). But at the end of it all, the intermediaries sometimes can rest easy at having done something good for someone. In the author's case, the senior and the junior are enjoying life in a port city on the west coast of India. This was one of the more understated and dignified of the budding stories that blossomed during the four years.

This phenomenon can better be understood when you put into perspective a repressive society, unilmited access to titillation, pheromones in the campus air and peer pressure. An explosive mix that is waiting to be set off (reflect on title). Speaking on peer pressure, at the end of the first year, a bunch of sane guys, who never stood a chance against the well heeled and the TDH (Tall dark handsome types), called it quits and formed the "DESP-erate" gang- who took a vow to celibacy (atleast until they found the right "one").

The Biomedical batch at MEC was a very closely knit one and romances rarely spilled out. But, as avid gossip trackers would like to recall some did emerge. These again being dignified and understated, stayed out of the public eye for most. This long drawn out introduction brings us now to the subject of the ones that stayed in the public eye for long "The cotton ball and match stick" types.

Take one gud looking PYT (pretty young thing)...You have the cotton ball
Take one handsome hunk(The TDH type - tall dark handsome) ....you have the match stick.
Put them togethor and all u need is a "spark". The spark can be anything ranging from a common friend or a dance togethor during the arts. And if all else fails, the College tour. (Please wipe out the mishcievous smiles from your faces).
The end result is a glorious ball of flame, that burns quickly in a big flash. But all that remains at the end of 4 years is a puff of dark black smoke.

One of the first stories that broke through, was one of a city bred lass, falling for a jock (or was it the other way round...mmmm). It had everyone contemplating on the future of the couple as the slightly touchy subject of religion came in. The end of college, the girl gets promptly married. Although to some other guy. Last heard, the hapless chap is now vowing revenge by reaching for the stars. Love can be so motivating...

Next to break out was a fairy tale romance where nothing came in between not even religion. The families approved and the speculators and the bystanders were sure that it will result in holy matrimony, if not, atleast a baby. The chemistry was simply electrifying and the odds were heavy. Last heard it is no more "Happening". Distance and the munitae of a daily routine can take its toll on any relationship you know. And yes there is no baby still.

It is also prudent to mention the case of the extremly cute cotton balls, who seem to be in a fire fighting mode right through the four years. Judging from the haste in which they get married after leaving college, one cannot help but draw the conclusion that all the firefighting has left them exhausted after all....

The 2000 batch of MEC was comparatively less endowed with such stories. The 2001 batch was way ahead in the game. DISCREET was something that was missing from the dictionary of the juniors. There were numerous sightings of "cosy" couples over the years. But what leaves a bitter taste is this case of a Romeo getting a Juliet married off to someone else. The movies are spoiling the kids I tell you. Maybe it is a case of "we were just friends" syndrome. Or maybe the guy is suffering from Blood cancer and he wants the girl to be happy for the rest of her life....one never knows.

The advent of the internet into the Mens hostel saw guys who were sidelined getting some of the action. A budding romance that was founded in the hallowed rooms of Yahoo! chat with a lil expert help from one Mr.GSP, is still seemingly growing strong. The hero has been spotted in and around bangalore, a gud 400 kilomteres away from his home, evading friends and claiming to be 400kms away even when caught red handed.

Upon further introspection of all such gossip and hearsay, and the marriage invitations doing the rounds of the XMEC bullettin board, it emerged that "Campus romance" per se is not doomed as popular opinion is wont to believe. The readers might be delighted to note that a story that developed in the back benches of the EA 2000 batch, is reportedly going strong. Despite being seperated by continents and the atlantic ocean. (keep watching this space for updates)

But from the thick smoke that seems to be coming out of the rumour mills, it can only be inferred that the cotton balls and the match sticks are doomed to end in a blaze of glory....

Exhausted and signing off
Ithikkara Pakki
Special correspondent

ക്രിക്കറ്റ്‌ പുരാണം

ഒരു സാധാരണ Software Engineer ടെ അവകാശവും അവിഭാജ്യ അവയവവുമാണ്‌ കുടവയറ്‌ എന്നുപറഞ്ഞാല്‍ ഒരു ആറുമാസത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ഈ ഫീല്‍ഡില്‍ എക്സ്‌പീരിയന്‍സ്‌ ഉള്ള ആരും നിഷേധിക്കനിടയില്ല. അന്‍സാറിനോടെങ്ങാനും വയറുനോക്കി "അന്‍സാറേ വയറൊക്കെ ചാടിയല്ലോ" എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ കുടവയറും തിരുമ്മി അന്‍സാറുപറയും "എക്സ്‌പീരിയന്‍സാണു മോനേ".

ഞങ്ങളും സാമാന്യം എക്സ്‌പീരിയന്‍സ്‌ ഉള്ള വെറും സാധാരണ software Engineers ആയിരുന്നു. കുടവയറ്‌ അതിന്റെ ശൈശവ, ബാല്യ, കൌമാരങ്ങള്‍ കടന്ന്‌ എക്സ്‌പീരിയന്‍സിനെയും കവച്ചു വച്ച്‌ ഒരൊത്ത കുടവയറായി മാറും എന്ന നില വന്നപ്പോഴാണ്‌ ഞങ്ങള്‍ അത്‌ കുറക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച്‌ ആലോചിച്ച്‌ തുടങ്ങിയത്‌. ജിം, ജോഗിംഗ്‌ തുടങ്ങിയ options ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അത്‌ ബോറാണ്‌ എന്ന assumptionല്‍ ഞങ്ങള്‍ ക്രിക്കറ്റില്‍ അഭയം പ്രാപിച്ചു.

ഞങ്ങള്‍ എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍, ജോസ്‌, പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ ജൂണിയേര്‍സ്‌ ആണെങ്കിലും കുറച്ച്‌ "എക്സ്‌പീരിയന്‍സ്‌" കൂടുതലുള്ള കെ.വി കൂര, പിന്നെ അത്രക്ക്‌ അങ്ങോട്ട്‌ "എക്സ്‌പീരിയന്‍സ്‌" കൂടുതലെന്നു പറയാനില്ലാത്ത (എന്നാലും എപ്പോഴാ ഉണ്ടാവുന്നതെന്നു പറയാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ) സുബിന്‍, മട്ടന്‍. സത്യം പറയാമല്ലോ ബാറ്റും ബോളും വാങ്ങാന്‍ ഉത്സാഹിച്ചത്‌ ജൂണിയേര്‍സ്‌ തന്നെയണ്‌. ശനിയും ഞായറുമാണ്‌ കളി. ഡൊംളൂറ്‍ ഗവണ്‍മന്റ്‌ സ്കൂളിന്റെ ഗ്രൌണ്ടിലാണ്‌ കളി. ഠ വട്ടത്തില്‍ ഒരു ഗ്രൌണ്ടും അതില്‍ തന്നെ അഞ്ചെട്ട്‌ പിച്ചും. അതില്‍ ഒരു പിച്ചില്‍ ഞങ്ങളും. അതൊക്കെപ്പൊട്ടെ അതിന്റെ ഇടയിലൂടെ ഓരൊ അവന്‍മാര്‌ football ളും ഉരുട്ടിക്കൊണ്ട്‌. അങ്ങനെക്കെയാണെങ്കിലും ക്രിക്കറ്റുകളി week endലെ അനിവാര്യ ഘടകമായി തുടര്‍ന്നു ഒരു രണ്ടുമൂന്നാഴ്ച.

വീണിടം വിഷ്ണുലോകം എന്ന ചിന്തയുണ്ടായിരുന്നിതിനാല്‍ ഞങ്ങളുടെ ബാച്ചുകാര്‍ കമ്പനി മാറുന്നതിനെക്കുറിച്ച്‌ ചിന്തിച്ച്‌ തുടങ്ങുന്നതേയുള്ളായിരുന്നു. പക്ഷേ ചില ജൂണിയേര്‍സ്‌ അങ്ങിനെയായിരുന്നില്ല. അവന്‍മാര്‍ പതുക്കെ Walk In ന്‌ പോകാനും ടെസ്റ്റുകള്‍ attend ചെയ്യനുമൊക്കെ തുടങ്ങിയിരുന്നു. പിന്നെ ചിലര്‍ ഉറക്കത്തിനൊപ്പം ക്രിക്കറ്റിനെ തൂക്കിനോക്കി കിടക്കപ്പായില്‍ ചുരുണ്ടു കൂടി. എന്തിനധികം പറയുന്നു. കളിക്കാന്‍ ആളില്ലാതായി.

ഞാന്‍ ഒരു പഴയകളിക്കാരനും സീനിയറുമായ ജിതിനെ വിളിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. കേട്ടപാതി കേള്‍ക്കാത്ത്പാതി ജിതിന്‍ റെഡി. അങ്ങിനെ ഞാനും ജോസും ജിതിനും സുബിനും മാത്രമായി റെഗുലറ്‍ കളിക്കാര്‍. അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോഴാണ്‌ ജോസിന്റെ ഭീഷ്മശപഥം. ആഷസും ഇന്ത്യയുടെ സൌത്ത്‌ ആഫ്രിക്കന്‍ പര്യടനവും കഴിയാതെ പുള്ളി ഇനി കളിക്കളത്തിലേക്കില്ലപോലും. അതിന്റെ ഇടയില്‍ ഒരു പുതിയ ഡെവലപ്പ്‌മന്റ്‌ . ജിതിന്‌ ബൌള്‍ ചെയ്യുമ്പോള്‍ കയ്യ്‌മുട്ടിന്‌ ഒരു വേദന.

അന്ന്‌ വൈകുന്നേരം ജിതിന്‍ ഡോക്ടറെ കണ്ടു. ഡോക്ടര്‍ ആ ഞെട്ടിക്കുന്ന സത്യം പറഞ്ഞു. ജിതിന്‌ ""ടെന്നിസ്‌ എല്‍ബൊ" ആണത്രെ. രണ്ടുമാസം വിശ്രമം വേണ്ടിവരും. കളിക്കുവാന്‍ ഞാനും സുബിനും ബാക്കി.

Off the editor's Desk

Ever since i read that mail on the first online edition of Paashaanam I had wanted to make a real contribution. And i told myself the first post will be something straight from my heart. And i lay in bed thinking....my brain cells firing left right and center..shall i write about...mmm..

• the computer in room number 214....nahh....not suitable for family audiences who will read this blog..
• the exploits of one mister GSP...naahhh...not at all suitable
• ........nah.....nah...and a lot more NAHs later...

I was about to give up when the image of the first issue of Paashaanam which went out among the back benches on a boring afternoon came alive ...a white page torn out of a notebook...black heading embossed by Sreejith and TP ... provocative slander brought to life by Choppi and Joju....mmmmm....Nostalgia :-)

It was the first election (involving campus politics!!!!) in MEC and everyone was excited...the SFI on the one side..the KSU which was non existent...the "students against campus politics" on the third...the MES-ians on the fourth...and the innocent guys from the MH caught in the middle....Caught between a rock and 4 hard places, guys who never wanted the limelight were forced to use the freedom of expression and free press granted in the Indian constituion and thus was born Paashaanam...with a hard hitting cover story on the "Lady tigers" who were out to maul the SFI...Paashaanam edition 1 was a roaring hit....and then it all came back to me....

Paashanam was never intended as a hard hitting mouthpiece of journalistic principles...It was more to be in the yellow colours of Manorama/Mathrubhumi..promoting hearsay and with the aim of attaining the Perfect yellow...thus replacing "Crime" once and for all from the Mallu mindset...And thus with the road ahead now lighting up ahead of me...i embark on this adventure at great personal risk...

I am humbled by the power that has been vested in me and it shall be my honest endeavour to hold close to my heart whatever this online edition stands for...But journalism sometimes has its price to pay and given the inherent risks involved as evident from the frequent beatings that my friends at Crime suffer...i will be writing under a pseudonym...
and to know what that is tune in to this blog and read "Cotton ball and Match stick" that follows this soon...

Genral guidance - Due to the technical limitations within the English language, we will some times be forced to use "Manglish". When the Intended recipient is percieved to be a really serious threats, the actual identity may not be disclosed. Please feel free to discuss on the comments section with fellow readers and the author to arrive at a conclusion

By Special Correspondent

ഓര്‍മ്മയില്‍ നിന്ന് ഒരു കഥ

കോളേജ്‌ ആര്‍ട്സിനോടനുബന്ധിച്ച്‌ കഥയെഴുത്തു മത്സരങ്ങള്‍ നടത്താറുണ്ട്‌.കഥയെഴുത്തിന്റെ പേരില്‍ ഒരു Hour അതിന്റെ ക്ഷീണം തീര്‍ക്കാന്‍ Another Hour. ചുരുക്കത്തില്‍ ഉച്ചകഴിഞ്ഞ്‌ ക്ളാസ്സില്‍ കേറുകയേ വേണ്ട. Duty leave കിട്ടുകയും ചെയ്യും. അങ്ങിനെ ഒരു loophole ഉള്ളതിനാല്‍ കോളേജിലെ പക്കാ പഠിപ്പിസ്റ്റുകള്‍ ഒഴിച്ചുള്ള എല്ലാവരും പ്രസ്തുത മത്സരങ്ങളില്‍ പങ്കെടുത്തു പോന്നു. കഥാരചനയില്‍ മാത്രമല്ല കവിതാരചന, ഉപന്യാസം തുടങ്ങിയവയിലും. വിഷയങ്ങളോ എന്തിനൂ ഭാഷപോലുമോ ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഒരു പ്രസ്നമായിരുന്നില്ല. ഈ കഥ പറയുന്ന ഞാന്‍ ഇംഗ്ളിഷില്‍ കവിതയെഴുതിയിട്ടുണ്ടെന്നു പറയുമ്പോള്‍ തന്നെ സംഗതിയുടെ കിടപ്പ്‌ പിടികിട്ടുമല്ലോ.

ഞാന്‍ First year ആയിരുന്നപ്പോഴും പതിവുപോലെ കഥാരചനാ മത്സരം നടന്നു. സര്‍ഗവേദന കടിച്ചമര്‍ത്തി കഥയെഴുതാന്‍ മുട്ടിനില്‍ക്കുന്ന ഒരുപറ്റം യുവാക്കളെ ഞാന്‍ അവിടെക്കണ്ടു. യുവതികളെയും. അക്കൂട്ടത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു കഥാകാരന്റെ കഥ അയാളുടെ അനുവാദമില്ലാതെ ഞാനിവിടെ പ്രസിധീകരിക്കട്ടെ. കഥയുടെ വിഷയം "വഴിയോരക്കാഴ്ചകള്‍".
കഥ ഇങ്ങനെയാണ്‌.

"ഏറണാകുളം എം.ജി റോഡിലെ കാഴ്ചകളാണ്‌ ഞാന്‍ എഴുതുന്നത്‌. സമയം 5.50 p.m
ആണുങ്ങള്‍= 52
പെണ്ണുംങ്ങള്‍ =37
കാറുകള്‍ = 29
ബൈക്ക്‌ =64
പശു =4
കാക്ക=13
.........................
........................... ".
അവസാനം ഇഷ്ടന്‍ ഇങ്ങനെ കണ്‍ക്ലൂഡ്‌ ചെയ്തു.
"ഇനിയും ഒരുപാട്‌ കാഴ്ചകള്‍ അവിടിയുണ്ടായിരുന്നു. അതൊന്നും വിവരിക്കുവാന്‍ സമയം ഇല്ലാത്തതിനാന്‍ നിര്‍ത്തുന്നു. "
----------------------------The End--------------------------

(by ജോജൂ)

H O D ഇന്റെര്‍നെറ്റില്‍

കഥ ഇതുവരെ
ഹോസ്റ്റലില്‍ Internetഎത്തിയതിന്റെ പിറ്റേന്നു മുതല്‍ ബഹുമാനപ്പെട്ട HOD അതുപയോഗിച്ച്‌ എപ്രകാരം കാശുണ്ടാക്കാം എന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഗവേഷണം ആരംഭിച്ചു. സംരംഭത്തില്‍ പാര്‍ട്‌നര്‍ ആയിരുന്ന ചാത്തന്റെ കമ്പ്യുട്ടര്‍ ആയിരുന്നു മൂപ്പരുടെ പരീക്ഷണശാല. ഹോസ്റ്റലിലെ ഏതോ ഒരു പ്രഭാതം. സമയം എട്ടെട്ടര. തേജൂഭായി 350/- രൂപക്ക്‌ സ്വന്തം മൊബൈല്‍ റീചാര്‍ജ്‌ ചെയ്തു.(തുടര്‍ന്നു വായിക്കുക)

അതെ ദിവസം രാത്രി HOD തന്റെ ഗവേഷണം പുനരാരംഭിച്ചു. ഇന്റെര്‍നെറ്റിന്റെ ആത്മാവിലൂടെ അയാള്‍ സഞ്ചരിച്ചു. ലിങ്കുകളില്‍നിന്ന്‌ ലിങ്കുകളിലേക്ക്‌......

പെട്ടന്ന്‌ ഏതോ ഒരു സൈറ്റിന്റെ ഏതോ ഒരു ലിങ്ക്‌ ഓപ്പണ്‍ ആയി. കൂടെ ഒരു pop up windowയും . അതിലെ ഒരു മെസ്സേജ്‌ HODയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. "താങ്കള്‍ ഈ സൈറ്റിന്റെ 1000001 -ആമത്തെ visitor ആണ്‌. 5000/- രൂപയുടെ ഒരു സമ്മാനം താങ്കളെ കാത്തിരിക്കുന്നു." കൂടുതല്‍ വിവരങ്ങള്‍ക്ക്‌ ബന്ധപ്പെടുവാന്‍ ഒരു ടോള്‍ ഫ്രീ നമ്പരും കൊടുത്തിരുന്നു.

ഓസിനു കിട്ടിയാല്‍ ആസിഡും കുടിക്കുന്നവനല്ലേ മലയാളി. HOD യും അങ്ങിനെ തന്നെ. പുള്ളിക്കാരന്‍ തേജൂഭായിയുടെ അടുത്തേക്ക്‌ ഓടി.
"മാന്‍... എനിക്കു നിണ്റ്റെ മൊബൈല്‍ ഒന്നു വേണം, ഒരു അയ്യായിരത്തിന്റെ കോളുണ്ട്‌"
തേജൂഭായി ഫോണ്‍ കൊടുത്തു.

വിവരമറിഞ്ഞ്‌ ഡെസ്പിയന്‍ ഗാങ്ങ്‌ മുഴുവന്‍ HOD യുടെ പുറകെ കൂടി അകൈതവമായ പ്രോത്സാഹനവും പിന്തുണയും പ്രഖ്യാപിച്ചു. സൈറ്റില്‍ കണ്ട റ്റൊള്‍ ഫ്രീ നമ്പരിലേക്ക്‌ HOD വിളിച്ചു. അമേരിക്കയിലേക്കാണ്‌ വിളി എന്നോര്‍ക്കണം. ഒരു മദാമ്മയാണ്‌ ഫോണ്‍ എടുത്തത്‌. അവരെന്തൊക്കെയോ ഇംഗ്ളീഷില്‍ ഇങ്ങോട്ടും HOD എന്തൊക്കെയോ ഇംഗ്ളീഷില്‍ അങ്ങോട്ടും പറഞ്ഞു. എന്തിനധികം പറയുന്നു രണ്ടു കൂട്ടര്‍ക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല. എന്നു മാത്രമല്ല HOD യുടെ അഭിമാനത്തിന്‌ ക്ഷതം ഏല്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ട്‌ ആ മൂധേവി മദാമ്മ ഫോണ്‍ ഇംഗ്ളീഷ്‌ അറിയാവുന്ന ആര്‍ക്കെങ്കിലും കൊടുക്കാന്‍ പറയുകയും ചെയ്തു.

HOD വീണ്ടും തേജൂഭായിയുടെ അടുത്തേക്കോടി. പിന്നെ തേജുഭായി മദാമ്മയുമായി സംസാരിച്ച്‌ കാര്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കി. പ്രസ്തുത സമ്മാനം ഒരു ഗിഫ്റ്റ്‌ വൌച്ചര്‍ ആണ്‌.അമേരിക്കയിലെ ഏതിക്കെയോ സ്ഥലങ്ങള്‍ കാണുവാനുള്ള ഒരു പാക്കേജ്‌ ഉണ്ടത്രെ. അന്‍പതിനായിരം അറുപതിനായിരം ചിലവുവരുമതിന്‌. HOD അത്‌ സ്വന്തം പോക്കറ്റില്‍ നിന്നെടുക്കണം. അങ്ങനെ ചെയ്താല്‍ ഗിഫ്റ്റ്‌ വൌച്ചര്‍ പ്രകാരം അയ്യായിരം കിഴിവ്‌ കിട്ടും.

ഊജ്വല സമ്മാനം.

എന്തോ പോയ അണ്ണാനെപ്പോലെ HOD ഇരുന്നു.

എല്ലാം കഴിഞ്ഞ്‌ തേജൂഭായി മൊബൈല്‍ ബാലന്‍സ്‌ ചെക്ക്‌ ചെയ്തു. മൂന്നു രൂപാ അന്‍പത്‌ പൈസ. അമേരിക്കയിലുള്ളവര്‍ക്കു മാത്രമേ ടോള്‍ ഫ്രീ ആയിരുന്നുള്ളൂ

(by ജോജൂ)

വളരെ ശാന്തമായ്‌ ഒരാള്‍...........

ട്ര്‌ണിം.......ട്ര്‌ണിം.......ട്ര്‌ണിം...........
ഹോസ്റ്റല്‍ ഫോണ്‍ റിംഗ്‌ ചെയ്യുന്നു.
കുഞ്ഞിരാമന്‍ ഫോണ്‍ എടുത്തു.
"ഹലോ"
"ഹലോ ഹോസ്റ്റല്‍ അല്ലേ"
"അതേ"
"പ്രവീണിനെ ഒന്നു കിട്ടുമോ"
"ഇതാരാണ്‌"
"അമ്മയാണ്‌"
"ഏതു ബാച്ചിലെ പ്രവീണിനെയാ... "
"സെക്കന്‍ഡ്‌ ഇയറിലെ..... "
സെക്കന്‍ഡ്‌ ഇയറില്‍ പ്രവീണൊ? ആരാപ്പാ അത്‌
"സെക്കന്‍ഡ്‌ ഇയറില്‍ പ്രവീണ്‍ ഇല്ലല്ലോ, ഞാന്‍ ഇവിടെ മെസ്സ്‌ കമ്മിറ്റിയിലുള്ളതാ, ഞാനും സെക്കന്‍ഡ്‌ ഇയറാ. അങ്ങിനെ ഒരു പ്രവീണ്‍ ഇവിടെ ഇല്ല"

പിന്നീടൊരിക്കല്‍

ട്ര്‌ണിം.......ട്ര്‌ണിം.......ട്ര്‌ണിം...........
ഹോസ്റ്റല്‍ ഫോണ്‍ റിംഗ്‌ ചെയ്യുന്നു.
"ഹലോ"
"ഈ ശാന്തം എന്നു വിളിക്കുന്ന പ്രവീണിനെ ഒന്നു കിട്ടുമോ"
Phone is on hold
"ശാന്തം ഫോണ്‍.......ശാന്തം ഫോണ്‍........." ഹോസ്റ്റല്‍ പ്രകമ്പനം കൊണ്ടു.

(by ജോജൂ)

ഭീകരറാഗിങ്ങിന്റെ മധുരസ്മരണകള്‍

അന്നേതോ അവധി ദിവസമായിരുന്നു. ജോജോ(വാര്‍ഡന്‍)ഹോസ്റ്റലില്‍ ഇല്ല. ഞങ്ങള്‍ first years നെഞ്ചിടിപ്പു കൂടാന്‍ വേറേ വല്ലതും വേണൊ. second years ഉം Third years ഉം കുറവായിരുന്നു. study leave ഓ മറ്റോ ആയിരുന്നിരിക്കണം. ചുരുക്കത്തില്‍ Fourth Years നെ മാത്രം പേടിച്ചാല്‍ മതി.
എല്ലാബാച്ചുകാര്‍ക്കും തങ്ങളുടെ Fourth Years നെ കുറിച്ച്‌ നൂറു നാവാണ്‌. ആരോമലിന്റെ ഒക്കെ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ "ഇതു വല്ലതുമാണോ Fourth Years........ഞങ്ങളുടെ Fourth years അല്ലേ..... .........". ഞങ്ങള്‍ക്കും അങ്ങിനെ തന്നെ. ഞങ്ങളുടെ Fourth Years ആണ്‌ Fourth years. ഞങ്ങളുടെ Fourth years പൊതുവെ നല്ല ഉയരമുള്ളവരും അതിനൊത്ത അല്ലെങ്കില്‍ അതില്‍ കൂടുതല്‍ വണ്ണമുള്ളവരും ആയ ആജാനു ബാഹുക്കള്‍ ആയിരുന്നു. സമാധാനപ്രിയരെങ്കിലും എല്ലാവിധ അലമ്പിനും നേതൃത്വം നല്‍കുന്നവരും സര്‍വോപരി എന്തിനും പോന്നവരും ഒന്നിനും മടിക്കാത്തവരും ആയിരുന്നു.
സീനിയേര്‍സിന്റെ assignment എഴുതിക്കൊടുത്തും മെസ്സില്‍ വെള്ളം എടുത്തുകൊടുത്തും പകല്‍ കഴിഞ്ഞു. സമയം ആറാറരയായി. സന്ധ്യമയങ്ങി.

"ദൈവമേ Fourth years"
ബേഡി, സമീല്‍, തബല, റിജോ തുടങ്ങി അഞ്ചാറു പേര്‍........മന്ദം.......മന്ദം......

എന്താ സംഗതി.........ഞങ്ങളെ തല്ലാന്‍ പോവുകയാണ്‌. "നിങ്ങളെ തല്ലാന്‍ ഞങ്ങളെ അനുവദിച്ചില്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളും ഞങ്ങളൂം തമ്മില്‍ ഒരു ബന്ധവും ഉണ്ടായിരിക്കയില്ല" അവര്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചു. തല്ലു കിട്ടിയാലെന്താ ഫോര്‍ത്തിയെര്‍സുമായി നല്ല ബന്ധം ഉണ്ടാക്കിയാല്‍ second years ന്റെയും Third years സിന്റെയും മുന്‍പില്‍ ഞെളിഞ്ഞു നടക്കമല്ലോ എന്നു മനപ്പായസമുണ്ട ഞങ്ങളാകട്ടെ വരും വരായ്കകള്‍ നോക്കാതെ തല്ലുകൊണ്ടേക്കാം എന്നു സമ്മതിച്ചു.

Corridor നു നെരേയുള്ള റൂം ആണ്‌ എന്റെത്‌. അതുകൊണ്ട്‌ സീനിയെര്‍സിന്‌ എന്റെ റൂം അത്ര പന്തിയല്ല. safe അല്ലാത്രെ. കിഴക്കേ അറ്റത്തുള്ള പമ്മന്‍, ഗുണ്ടാച്ചി, അക്രു, ഏലിയാസ്‌ ഇവരുടെയൊക്കെ മുറികളാണ്‌ അവര്‍ക്കു പ്രിയം. ആരെങ്കിലും വന്നാല്‍ തന്നെ ബാല്‍കണിയിലൂടെ രക്ഷപെടാം.
ഇത്തവണ കലാപരിപാടികള്‍ അരങ്ങേറുന്നത്‌ പമ്മന്റെ മുറിയിലാണ്‌. രണ്ടൊ മൂന്നോ പേരുടെ ബാച്ചിനെ അവര്‍ വിളിക്കും. പോവുക, തല്ലു കൊള്ളുക, തിരിച്ചു പോരുക. കന്‍ഫ്യുഷന്റെ പ്രസ്നം ഉദിക്കുന്നില്ല.
മുന്‍പോട്ടുപോയ ബേഡി reverse എടുത്ത്‌ എന്റെ മുന്നില്‍ വന്നു നിന്നു.
"എടാ..... ആരെങ്കിലും വന്നാല്‍ സിഗ്നല്‍ തരണം"
ഉത്തരവ്‌ സിരശ്ശാവഹിക്കാമെന്ന്‌ ഞാന്‍ തലയാട്ടി.
പിന്നെ പമ്മന്റെ റൂമില്‍ നിന്നും അടിയുടെ ഒച്ചയും വിലാപങ്ങളും പല്ലുകടിയും ഞാന്‍ കേട്ടു.

ബാച്ചീലെ ഒട്ടു മുക്കാലും പോയിതല്ലുകൊണ്ടു. ഞാനും പാണ്ടിയും ഉള്‍പ്പെടെ നാലഞ്ചു പേര്‍ മാത്രം ബാക്കി. ബേഡിക്കു വേണ്ടി ചാരപ്പണി ചെയ്ത എന്നെ മര്‍ദ്ദനത്തില്‍ നിന്നെ ഒഴിവാക്കിയേക്കും എന്ന്‌ ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചു. നാം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതു പോലല്ലല്ലോ ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കുക. എന്നെ അവര്‍ ഒഴിവാക്കിയില്ല. ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന ഞങ്ങള്‍ അഞ്ചുപേരെയും അവര്‍ ഒരുമിച്ച്‌ തല്ലാന്‍ വിളിച്ചു.
ഞങ്ങള്‍ പമ്മന്റെ റൂമില്‍ ചെന്നു. അകത്തു കടന്നു. വാതില്‍ അടഞ്ഞു. ബള്‍ബിനു മുകളില്‍ ചുവന്ന തോര്‍ത്ത്‌ വിരിച്ചിരുന്നു. ഒരുമാതിരി അരണ്ട ചുവന്ന വെളിച്ചം. മൊത്തത്തില്‍ ഒരു ഭീകരാന്തരീക്ഷം. ഞങ്ങളൊട്‌ ഭിത്തിയോടു ചേര്‍ന്ന്‌ പുറം തിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. എന്താണ്‌ പുറകില്‍ സംഭവിക്കുന്നതെന്നോ എന്താന്‌ സംഭവിക്കന്‍ പോകുന്നതെന്നോ ഒരു നിശ്ചയവും ഇല്ല.
അതിനിടയില്‍ സീനിയെര്‍സിന്റെ വക ചില അടക്കം പറച്ചിലുകല്‍. "അടി കൊണ്ട്‌ അരവിന്ദിന്റെ കണ്ണടപൊട്ടി, കണ്ണ്‌ മുറിഞ്ഞു, ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ടുപോയീ" എന്നൊക്കെ.
അവര്‍ പാണ്ടിയെ തല്ലാന്‍ വിളിച്ചു. തെറിവിളിയും ആക്രോശങ്ങളും. പാണ്ടി അലറിക്കരഞ്ഞു. താനൊരു പാവമാണെന്നും കാണുന്ന പോലൊന്നുമല്ലന്നും തമിഴ്‌ ചുവയുള്ള മലയാളത്തില്‍ പാണ്ടി പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു. പിന്നെ അടിയുടെ ഒച്ചകള്‍....... പാണ്ടിയുടെ കരച്ചില്‍......കരഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ പാണ്ടി റൂം വിട്ടു പോയി. ഒന്നും കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും എല്ലാം ഞങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
എന്റെ ഊഴമായി. സീനിയേര്‍സ്‌ നിരന്നു നില്‍ക്കുന്നു. ആരുതല്ലണം എന്ന്‌ എന്നോടുചോദിച്ചു. കൂട്ടത്തില്‍ ഏറ്റവും ചെറിയ സമീല്‍ തല്ലില്ലോട്ടെ എന്നു ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ ചുറ്റും നോക്കി. സീനിയെര്‍സ്‌ തല്ലാന്‍ റെഡിയായിക്കഴിഞ്ഞു. ബേഡിയുടെ കയ്യില്‍ ഊരിപ്പിടിച്ച രണ്ടു ചെരുപ്പുകള്‍. സമില്‍ എണ്റ്റെ കോളറിനു പിടിച്ചു. ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ചു. തെറിവിളികള്‍...സമീല്‍ എന്നെ കോളറിനു പിടിച്ചു കുലുക്കി. വീണ്ടും അടിയുടെ ഒച്ചകള്‍.

പക്ഷേ ഒച്ചമാത്രം. ഞാന്‍ കണ്ണുതുറന്നു. ബേഡി ചെരുപ്പുകള്‍ തമ്മില്‍ കൂട്ടിയടിച്ചും ബാക്കിയുള്ളവര്‍ കൈകള്‍ തമ്മില്‍ കൂട്ടിയിടിച്ചും ഒച്ചയുണ്ടാക്കുന്നു. സമീല്‍ അപ്പോഴും എന്നെ പിടിച്ചു കുലുക്കുകയായിരുന്നു. കുലുക്കല്‍ അവസാനിച്ചപ്പോള്‍ എന്നോട്‌ കരഞ്ഞോളാന്‍ പറഞ്ഞു. കരഞ്ഞുകോണ്ട്‌ ഞാന്‍ അക്രുവിന്റെ റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു. അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ അവിടെ എല്ലാവരുമുണ്ട്‌, കണ്ണടപ്പൊട്ടി ആശുപത്രിയില്‍ അത്യാസന്ന നിലയിലായിരുന്ന അരവിന്ദ്‌ ഉള്‍പ്പെടെ എല്ലാവരും, ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌.
എല്ലാം വെറും ഡെമോ.
-ജോജു

കോഫിയും കോഫീബൈറ്റും

ഞങ്ങള്‍ Domlur ല്‍ താവസിക്കുന്ന സമയം. ഞാനും കൊള്ളിയും കൂടെ ഒരു ഞായറാഴ്ച വൈകുന്നെരം കാപ്പികുടിക്കന്‍ ഇറങ്ങി. ശ്രീനിധി സാഗര്‍ എന്നു പേരുള്ള ഒരു കന്നട ഹോട്ടലായുരുന്നു ഞങ്ങളുടെ പ്രധാനപ്പെട്ട കാപ്പികുടി സങ്കേതം. കാപ്പി order ചെയ്തു. കാപ്പി കിട്ടിയപ്പോള്‍ മുതല്‍ കൊള്ളി ഭയങ്കര ആലോചന.
"എന്താടാ ആലോചിക്കുന്നത്‌??!"
"അതേ... ഈ കാപ്പിക്ക്‌ ഏതോ മുട്ടായീടെ ടേസ്റ്റ്‌"
"കോഫീബൈറ്റിണ്റ്റെ ആയിരിക്കും"
"തന്നെ...തന്നെ....കോഫീബൈറ്റ്‌ തന്നെ". കൊള്ളിക്ക്‌ സന്തോഷമായി.
എന്നാലും പുള്ളിക്കാരന്‌ സമാധാനമായില്ല........പിന്നെയും ആലോചന..........
"എന്നാലും മുട്ടായീടെ ടേസ്റ്റ്‌ എങ്ങനെ കാപ്പിക്കു വന്നു??"
പിന്നെ കോഫീബൈറ്റിനെന്താ ചായയുടെ ടേസ്റ്റ്‌ വേണൊ???!!!!!!!!!!!